Sani Pass

Gisteravond zijn we aangekomen in Didima Camp. Het is hier schitterend zien we, nu we om half zeven gaan rijden voor een trip met terreinwagens naar de Sani Pass, op de grens tussen Kwazulu-Natal en Lesotho. Onderweg zien we dat de daken van de hutjes hier anders zijn, wat platter (Zulu stijl) dan die waar we tot nu toe zijn geweest (Xhosa stijl). Een getrouwde Zuluvrouw kun je herkennen aan haar hoed, met een platte vorm, die ze ook ophoudt als ze slaapt.
We rijden in de bus vier uur van Didima Camp tot Underberg. Het weer zit niet mee, regen en kil, dus warm aankleden. Maar als we aankomen in Underberg is het wonderwel opgeklaard; de zon schijnt weer als we in de terreinwagens stappen voor de tocht naar de Sani Pass op 2874 meter hoogte. We rijden ongeveer twee uur over steile en heel steile, smalle paadjes langs diepe dalen. Het uitzicht is onbeschrijflijk mooi. Je kunt dit eigenlijk niet navertellen, dit moet je echt gezien hebben. Bovenop wonen enkele mensen van het Basotho-volk in kleine stenen hutjes. We mogen een hut binnen bekijken en van het brood proeven, dat net gebakken is, en ook nog wat drinken van het zelfgebrouwen maïsbier (zuur). Daarna gaan we in het hoogste restaurant van Zuid-Afrika heerlijk eten. Na nog wat foto's te hebben gemaakt, zoeken we de terreinwagens weer op, om weer naar beneden te gaan. Dat is zo mogelijk nog spectaculairder dan omhoog, want nu kijk je het dal in. Maar het gaat wel sneller, anderhalf uur dit keer. In Underberg aangekomen zoeken we onze plaats in de bus weer op en vertrekken we weer voor de (lange) rit naar Didima Camp. Onderweg stoppen we nog even voor een snelle hap en tussen tien en elf rollen we vermoeid ons bed in.